La pèl
L'era 'n dì de primavera col sol bas
che l'asiàven dai e dai da tut l'invern
con doi canti o 'n orazion tegnudi a mént
par far festa col vestì crompà al marcà
a smorzàrme qoel ensòni na matina
me desmisia la Tonézera a martèl
l'aria gréva a resentàr tuti i penséri
la 'ngremiva le mè gènt e tut taséva
e la ciòca la batéva 'l sò tormént
come 'l fùsia l'angonìa de tut la val
sol na lùm de dent 'n de i òci dei me amizi
co 'n pensér che giasegava a dar festìdi
l'ài sentuda pròpi 'ndòs, qoel dì, la nòt
come 'l fus na petenada che te sgrìfa
e negùn che ghe da a mént le tò parole
strozegadi 'n dei sò cruzi a séi ledràr
dré la gésia s'è 'mpontà le meridiane
come 'l tèmp fus sol qoel sgiànz che mai no vèn
e i zirési a domandarghe a 'l vènt rabiós
de fermarse a scoltàr cèt senza 'n susùr
qoela nòt de dent de mi scondu dré l'us
s'è smorzà qoel tòch de ciel mai palesà
scampà via da sot le man, desmentegà
lasà dent 'n de na reson mai desgartiàda
ai vist gènt 'la comunion senza far festa
a sgociarghe aqoa santèl dai òci mizi
e qoél vènt zidios fermarse 'n trà le fràone
tàser dolc le sò pasión fin che vèn nòt
m'è restà na spedalàda arènt na stéla
e qoel aria su la pèl che no è sol mèa.
Composta domenica 2 maggio 2010
Immagini con frasi
Consigliati
Ultimi argomenti inseriti
Commenti